Hai xa sete anos que tiven que despedirme dela, para poder estar hoxe eiqui…Ainda recordo todas esas noites nas que na azotea, na mais absoluta intimidade, os meus dedos percorrian o seu corpo, sacando os seus mais intimos sons, as suas mais doces notes; que so alguen con certos coñecementos poderia conseguir.
Pensando no seur corpo, entrame a melancolia, que a sua ausencia deixou no meu corazón. As suas sentís curvas e o seu suabe tacto ainda estan frescos na miña mente. Cada noite os memoro coma se esas sensacions, as sentise outra vez.
Cantas noites pasei e paso en vela, soñando con telo entre os meus brazos; con volver a sentir o que a sua compaña me facia sentir, o sei tacto, a sua melodía….
E es que cando un violin se perde, e irreparable, pois é a alma do violinista…
No hay comentarios:
Publicar un comentario