domingo, 29 de agosto de 2010

El Paraíso se esfumó:




Como lo oyes… o mejor dicho, como lo lees. El Paraíso se esfumó, igual que la luz, el sol, la luna, las estrellas, el aire y la vida. Todo se fue, desapareció. Todo se fue con tu dulce sonrisa de niña, con tus dulces cabellos, con tus tiernos ojos caoba y tu divina piel morena, con tu celestial voz y suave tacto. Todo!! No queda nada, nada más que oscuridad, dolor y sombras de lo que no pudo ser.
Quise ser algo más que tu amigo, no tu amante, eso nunca. Quise ser tu protector, tu guardián, tu apoyo. El as de corazones con el que siempre pudieras contar.
Eras mi ángel enviado. Mi sonrisa. Mi alegría.
Nunca quise perderte, ni en mi peor pesadilla contemple tal dolor, que ahora me hábate de melancolía. Me creía buen actor para poder fingir, hasta no solo engañar a los demás, si no hasta poder engañarme a mi mismo, creerme que estaba bien, pero no soy capaz.
Quise ser parte de tu vida, pero muy lejos de ser tan solo un recuerdo estuve. Nunca creí eso de “son de mundos distintos” hasta que te perdí.

No citare tu nombre, me parece una tontería. Solo quiero que sepas, que te ame más que a nadie, y nunca quise que pensaras que seria capaz de mentirte o cualquier cosa deshonesta. Perdóname, si no te lo hice saber, pero no quería perderte con antelación.

Un sueño I


Cuando empieza lo mejor, todo se acaba…

Quien no a sido despertado de aquel magnifico sueño, en el que ella, o el, estaba bajo tu cuerpo, respirando entre gemidos, sintiendo su miembro o sintiendo su miembro en lo mas profundo, suspirando por cada momento pasado y por que ese momento no pasara. Contando las pulsaciones del corazón, acelerado por el éxtasis del momento, impulsado por el sudor que unía a ambos cuerpos en un tórrido torrente de calor, te hacen sentir que los segundos se dilatan llegando a minutos.Sintiendo como toda la presión acumulaba se vaciaba y como notas de un violín ambos soltabais la mas dulce melodía de vuestro ser. Pero el maquiavélico despertador, te da una patada y te seca de tu ensoñación.



…Por que todo era un sueño.

Amor o Puro sexo?


Tus besos me despojaban de la poca razón de la que era propietario, mientras mis manos, se encargaban de hacer lo mismo con tu ropa.
La cama era nuestro ring de pasión, y tus gemidos la dulce melodía que marcaba el ritmo del tango de nuestros cuerpos, y que me iban llevando por las calles de la demencia.
Comenzaste a morderme el cuello mientras tus manos jugueteaban con lo más íntimo de mí ser. Mis labios jugueteaban por tus pechos fascinados, como un niño en una juguetería, sin control.
Mi ser se volvía cada vez más duro, granítico, pétreo, todo ello bajo la voluptuosidad de tu cuerpo, y las caricias de tus suaves manos.
Nuestros cuerpos desnudos y sudados pedían acción, y como fieras sin control alguno, nos revolcamos por la cama, hasta que tú conseguiste dominar y quedar sobre mí.
Tus movimientos cada vez más intensos me encendían un volcán que quería expulsar su lava, buscando el éxtasis de la paz…
Las dos guindas que reposaban sobre el pastel de tus senos, habían adquirido el color del fuego, y la dureza de las más altas montañas, indicándome todo ello con su tacto. Era el momento de cambiar de posición.
Como una leona furiosa, te negaste a abandonar tu posición dominante, y rodando sobre tu cuerpo tome el control, sujetando tus dos frágiles muñecas y recostándolas en la cama, más allá de tu cabeza.
Tus cabellos y tus ojos, desprendían un brillo que, andarían al mismo Sol a la cola del paro, pensé por un momento.
Mi ágil lengua, jugueteaba por tus picos montañosos, mientras mi mano libre exploradla los vergeles más allá de los jardines de tu vientre. Donde encontró una oscura cueva.
Mi ser sintió la necesidad de saciar su curiosidad, la cual le instaba a penetrar en el interior de la cueva, y buscar, si en lo más remoto de sus profundidades, descubriría algún tesoro.
En cuanto mi ser penetro en aquella húmeda cueva, un sonido celestial lo impulso a darse rapidez para llegar al fondo, y tus manos liberadas de su cautiverio, lo impulsaron, rodeando mi espalda y atrayéndome fuertemente hacia ti.
El volcán de mi interior quería liberarse bruscamente de aquella presión que como un geiser lo llenaba por dentro…
Abrazaba a mi quisiste girar sobre el eje que nos unía, y tomar el control, mientras tanto, mi ser, en lo más profundo del tuyo, buscaba un tesoro.
Tus brazos se abrazaron más fuertemente de mi cuello, y como el más hábil guitarrista, conseguí que de tu cuerpo salieran las más dulces y armónicas notas.
La presión de mi ser, era cada vez mayor, y no podía contenerla. Al liberarme de toda la presión que me había embargado, sentí la paz, sentí lo más celestial por unos segundos, dilatados en minutos, acompasados por tu más dulce nota, mientras nuestros cuerpos, sudados y cansados, permanecían unidos, abrazaos mutuamente, sin intención de separarse.
Mientras tanto la luz del mediodía, dejaba a la vista, lo que antes fuera una habitación, y ahora era un caos de ropa que llegaba a colgar del ventilador, y de mantas esparcidas por el suelo sin más orden, que el dado por nuestra pasión.

jueves, 26 de agosto de 2010

Verguenza de la especia!! 2º Parte

-Bienvenido mi humilde señor.
-Gra…Gracias.
-Veo que le sorprendió mi carta.
-Si, un poco. ¿Quién es? La carta solo me indicaba esta dirección, y que usted conocía mi secreto. ¿Cuál es su nombre?
-¿Mi nombre? He tenido muchos, unos me confundieron con Vlad Tepes, me llamaron el Príncipe de Velaquia entre otros, pero el más conocido por mis… allegados, por así denominarlos, es; Drácula, el Conde de Drácula.
-¿Tu eres…? ¿Usted?
-Por favor, no me trate de usted Señor Cullen, irónicamente, eso me hace sentir; viejo jajajaja…
-¿Para…para que me llamaste? ¿Para que me has hecho venir aquí?
-Señor Cullen, parece enfermo, le veo pálido jajajaja…
-¡No juegues conmigo! ¿Qué quieres de mí? ¿Acaso me vas a matar?
-Jaja… Juraría que si pudiera llorar, estaría deshecho en lágrimas señor Cullen. No, no le voy a matar, no tengo la más mínima intención en ello. No veo la necesidad.
-¿Entonces? ¿Qué quiere?
-Por favor, no inste en tratarme de “usted”. Me desagrada sobremanera mente su actitud. Quiero que recapacite sobre su existencia, señor Cullen.
-¿Usted también?
-¿Como? ¿Entonces es cierto? Jajaja Mi querido hijo Lestat le ha visitado. Espero que no fuera muy brusco, es muy temperamental. Demasiado iracundo.
-….
-Bueno, deseo concluir cuanto antes nuestra reunión, ya que no dispongo de mucho tiempo. Mi apetito comienza a despertar jajajaj y es voraz jajaja… Por favor, piense en lo que le dijo Lestat, ya que no creo que deba repetírselo yo. ¡Los vampiros no brillamos! ¡Maldita sea! Usted consigue que me avergüence de lo que soy! De mi raza y de mi gente. ¡Usted no es más chupasangre que un abogado! Piense en ello por favor.
-…
-Ahora, márchese… Antes de nada, por favor, deje de comer pasto como una cabra, somos vampiros, no vegetarianos, esto se lo advierto como vampiro. Mis demás hijos, están muy disgustados con su persona, y no actúan con la misma mesura que yo… ¡Oh por favor! No ponga caritas… ¿Y ese olor? Juraría que sus calzoncillos han cambiado de color jajajajjajajaja….

miércoles, 25 de agosto de 2010

Verguenza de la especia!! 1º Parte

Aquí les dejo un borrador de una pequeña historieta, que espero que les agrade.

-Sr. Cullen, me permite que le llame Edward... Desgraciadamente no dispongo del tiempo que me gustaría, el amanecer se acerca. Así que iré directamente a la cuestión que me trae ante usted. Y ella es, que usted es una vergüenza.
-¿Pero a que viene eso?
-Es una vergüenza para los vampiros, usted no es más que un pusilánime, un fantoche, un vampiro mariquita de diamante
-¿Pero quien narices te crees que eres? Como sigas así…
-Jajajajajajjajaja… Como siga así..¿qué? Acaso tiene algún problema con lo que le digo, Edward. Los vampiros no brillan ante el sol, son reducidos a cenizas. No intentan llevar una vida “normal”, y por favor, no se hacen vegetarianos, e conocido vampiros tristes, reducidos a beber sangre de rata, y chihuahuas jajajaja que recuerdos, aisn..
-Por tu bien, vete, o no respondo.
-¿No responde? Jajaja… Desgraciadamente, debo irme, pero piense en lo que le dije señor Edward. A voire!
-Antes de irte, ¿quien eres?
-¿Yo? Fui el orgullo de los vampiros, antaño fui lo más grande. Pero usted y sus entupidos amigos, degeneraron nuestro linaje, rebajándolo al novel de los mortales. Soy Lestat, mon amige.

El primer amanecer...en mucho tiempo.

Ya casi se hace luz, ya casi es el momento..
Me llevaste por la senda del dolor, sin apenas darte cuenta de ello, creo que incluso por pura pena, me ofrecías migajas que no aplacaron mi sed. A mis espaldas te reías de mi, y de mi debilidad; tu.
Fuiste un sueño, una ilusión, un espejismo no duradero. Si tuviera alma, sin duda seria tuya, por que mi corazón ya lo es. Fuiste todo para mi, y yo nada para ti…
Amistad fingida, bonita forma de dar agua de mar al sediento. Me gustaría poder haber estado a tu lado, llevarte de mi mano, evitarte cualquier dolor o daño. Soñé con conocerte totalmente, con gravarme en tu vida, pero solo fueron sueños; vagas ilusiones de un sin alma…Pero eso ya no importa, ya se acerca la hora, el sol esta a punto de despertar de su nocturno letargo.
Será el primer sol que vea desde hace… ¿cuanto? Ya ni me acuerdo.
Ahí está, enfermedad y medicina, muerte y paz para un “alma” torturada, ahí llega, la luz y la pureza del día, que reducirá lo que tu dejaste a cenizas…



Perdonar por la mala calidad, pero de ahora en adelante todos mis teztos dejeneraran a este nivel, ya que me deshice de mi musa. Perdon

lunes, 23 de agosto de 2010

Y ahora, cual es la leccion...


Pensando en ti me vuelve la melancolía, al recordar todo lo que fuimos, y no volverá… Aquellas noches de placer que pasamos juntos, aquel torrente salvaje de pasión que se desataba por toda la habitación cuando tomabas el control de los dos, aquellas dulces melodías que me hacías descubrir con cada botón de tu cuerpo que yo apretaba, aquel vergel de sensaciones, sabores y formas de sentir lo que era el amor. Fuiste mi maestra en el amor, mi profesora en la pasión y mi diosa en el sexo. Tu me enseñaste como tratar con respeto en la cama a mi pareja, como sentir y retardar lo mejor, como vivir cada momento como el ultimo y como gozar de cada sensación. Más no me enseñaste, que hacer ahora cuando te has ido…
¿Cual es la lección?

Je vous ai perdu avant dire "Je t'aime"

Odio leer en tus ojos la lastima con la que a veces me miras…Pensar que te perdí, antes de decirte “te amo”. Soy el perdedor de la batalla más breve, aquella que nunca empezó. Pero que si me hubieras permitido ganar, sin descanso lucharía hasta tenerte…
Me gustaría por lo menos, haber podido cautivar tu sonrisa como un amigo más, pero ni eso conseguí. Lo único que conseguí fue tu ignorancia hacia mi, y puede que incluso tu desprecio.Sin duda, un botín de batalla, que nunca soñé en mis peores pesadillas obtener…
Y ahora, voy engullendo con ayuda del agua, las pastillas que sobre mi mesilla dibujan un corazón. Un corazón, que como el mío, desaparece por pedazos, rápidamente.

domingo, 22 de agosto de 2010

Sueño...

A veces, sueño que es posible, y lo siento así. Te veo junto a mí, tus cabellos oscuros y tus ojos castaños frente a los míos, que incrédulos, parpadean repetidas veces… Te imagino aquí, dispuesta a aceptar mi corazón, y es irónico que siendo yo el chico, sea el que hable de amor. Creo verte corriendo descalza, hacia mi, sobre la verde hierba, a cual brilla agradecida, por haber sido rozada por tu piel, confiriéndole un brillo mágico...
Y cuando te voy a abrazar, cuando a punto estoy de sentir tu cabeza reposando en mi pecho, y apunto de oler tu dulce cabello; me despierto, en el suelo de mi habitación, envuelto entre las sabanas, como un prisionero y empapado en sudor…

Mon ami




-¡Dios nos odia!, ¡no somos nada!, ¡no tenemos alma!
-Dios nos odia porque somos lo que más nos parecemos a el.
-¡Matamos sin razón!
-¡Matamos para sobrevivir! Dios mata cientos de personas indiscriminadamente, al día. No lo creas mejor que nosotros.
-¡Me has condenado! ¡He perdido mi alma por ti!
-¡No! Te has condenado tu solo. Yo te ofrecí la elección de elegir la vida que anhelabas, sin dolor, sin debilidad, sin tiempo… Y conozco personas sin alma, y sinceramente, no lo pasan tan mal.
-¿Cómo puedes decir eso? ¡No tienes corazón! ¿No te importa matar a la gente?
-¿Preocuparme? ¿Acaso debería?
-¡Esto es el infierno! Vivimos en el mismo infierno, y tú eres el rey.
-No conozco nada del infierno mi querido amigo. Aprende a vivir lo que eres, tal como eres.
-¡Soy un monstruo! ¡No tengo alma! Ni tú. Ni ninguno de nosotros. Mira a toda esta gente, ¡esta muerta! ¡Las has matado!
-Si, es cierto, me siento genial. Estoy orgulloso de mi mismo… He librado al mundo de una carga más. Si tuviera alma, se me habría empalmado por hacer tantas buenas acciones en tan poco tiempo jajajajajaja
-Eres un monstruo…
-Bienvenido a la familia, Mon amige…

sábado, 21 de agosto de 2010

GoodBye my Love


Recuerdo aquella tarde nefasta, de aquel maldito día. La última comida que pasamos juntos me fue totalmente insípida, apenas tomé pequeños bocados, intentando no acabar con tu fingida alegría. Aquella comida, que paso entre vagas preguntas y silencios dilatados.
-Siéntate conmigo, y abrázame fuerte. Quiero tener tu abrazo en mi recuerdo siempre que cierre los ojos.-Me dijiste invitándome a posarme en el sofá, y colocaste mis manos alrededor de tu cuello, mientras te tumbabas encima de mí. Mis brazos, como cadenas alrededor de tu cuello se cerraron, y no tenían intención de dejarte ir...
El reloj de péndulo sonó fuertemente, y rompiéndome los tímpanos, con su estridente sonido, me saco de mi ensoñación maravillosa. Tu aun dormías angelicalmente entre mis brazos, más el segundo golpe de aquel infernal péndulo, te despertó sobresaltada.
-¿Ya es la hora?- No supe que responder, tan solo te mire, contemplando como te deshacías de mis brazos y te levantabas...
El tren ya salía. Por la megafonía ya daban el último aviso a sus pasajeros, y yo te seguía corriendo tras tu cuerpo, por el andén, sin saber que haría a partir del momento en el que te subieras en aquel tren, y partieras de mi vida, con mi corazón en tus bolsillos.
Tras despedirte con un beso apasionado, pero para mi breve, subiste al tren, y te ibas despidiendo por la ventanilla a medida que el tren iba ganando velocidad sobre la vía. Y yo como un triste idiota, corría tras del tren, mirándote por la ventana, sin hacer nada más que contemplarte, hasta que se acabo el anden, y pude ver por ultima vez tu rostro, y leer en tus labios: "Goodbye my love"

Sexo o Pasion.... (Ensayo)


Recuerdo esa tarde, gravada en mi mente, con una tierna sonrisa entraste en mi corazón y en mi habitación...
Eras una bestia insaciable y juguetona. Me tiraste contra la cama para después comenzar a sacarme la ropa, mientras yo, enloquecido por aquel torrente de sexo, pasión o piel, solo intentaba besar tu cuerpo, a la vez que lo iba desnudando, al igual que tu al mío. Nunca creí poder hacer, ni pensar siquiera, las cosas que hice aquel día.
Nuestros dos cuerpos, desnudos, sudorosos y calientes, bailaron al compas del orgasmo, que nosotros mismos íbamos componiendo segundo a segundo.
La sangre de todo mi cuerpo se agolpaba y concentraba violentamente en una sola zona. Una península corporal, que como volcán se elevaba sobre el resto de la superficie para expulsar lo más calido de su interior, mantenido bajo presión durante demasiado tiempo.
A pesar de tu blanquecina piel, cada roce con ella me provocaba un ardor propio de la lava.
Mientras mi lengua jugueteaba con tus dos cumbres borrascosas, como anteriormente había echo la tuya con mi volcán, ibas soltando como si ellas fueran las teclas del piano, tus notas más íntimas, y con cada nota, me envolvías más en esa demencia, de carne, pasión y sexo...

jueves, 19 de agosto de 2010

Airam, perdoname...



Hoy, me he despertado, aunque si para despertarse, antes se debe dormir, no fue así… A mi lado, en el que podría a ver sido un apacible lecho para soñar, descansaba una carta, escrita de mi puño y letra, para ella, para Airam, mi mayor Musa…Y decía así:
“Perdóname, te he perdido, sin poder evitarlo. Perdí tu confianza, tu voz, tu inspiración, tu compañía, tu amistad, tu aliento de vida; tu sonrisa…Todo por un maldito error. Todo por mi maldita mente. Todo por no creerme, más la culpa no es tuya, como creer a un pusilánime como yo, como creer a alguien, que carece de memoria cuando es precisa. Te pido perdón, pero es sabido que no elegí esta maldición, aunque la merezca por lo que osé hacer en un pasado que cada vez esta más lejano, y que a pesar de los muchos recuerdos que pierdo, o que se emborronan en mi mente, ese sigue tan nítidamente gravado como al día siguiente de haberlo cometido. Nunca tuve la pesadilla de poder perderte, te convertiste en la persona más importante para mi; se que nunca te lo dije, pero fue por miedo a la interpretación del amor que te profesaba, y te profesare siempre. Es como, con un ejemplo pobre, si yo fuera Louis (Entrevista con el Vampiro) y tú la dulce Claudia, daría todo lo que tengo y más por ti, por tu felicidad, por tu alegría, por proteger tu sonrisa. Sin duda, el día que te conocí supe que eras ella, el ángel que Maria, mi ex, me había prometido en su lecho de muerte, el ángel que prometí nunca perder y nunca permitir que le pasara nada malo. Pero falte a la promesa, te perdí, y todo por una maldita cefalea en racimo. Todo por una estupidez, que me costo lo que más amé y amaré… Espero que alguien te cuide, y te proteja como te mereces, sin duda eres un ángel, una musa, y una alegría con vida…Perdóname, si pudiera contarte el secreto por el cual no me crees, te lo contaría, pero no puedo…”

martes, 17 de agosto de 2010

Realmente sirve continuar....



Aburrido, me he puesto a pensar, a veces dicen que es un buen ejercicio, más yo solo encuentro pesar cada vez que lo practico... De verdad soy algo?, soy alguien?
Recuerdo, en los pocos recuerdos (que valga la redundancia) recuerdo, que un amigo/enemigo me dijo que pensaba demasiado cuando no se debe pensar, desgraciadamente tenia razón, pero siento algo en mí, que no va...
Me siento vació y solo, como si no fuera nada...Este blog se a convertido en un desahogo para mi pluma, pero detrás de la pluma que escribe estos nefastos textos, hay una persona muy compleja y tonta, yo.
No sé como expresarme, pero siento que esto y fallando en todo, y todo en lo que creo, me esta dejando atrás, sin oportunidad de alcanzarlo. Estoy solo en este camino. No me gustaría dar fama a una persona que prefería ignorar, pero a mi mente vienen sus palabras sobre que no tengo amigos, que estoy solo, porque doy miedo por como soy y asco a la vez...
Que puedo hacer?? Quiero cambiar, ojalá pudiera ser lo que los demás esperan, y así ser uno de ellos, aunque ello valla en contra de mis ideales, al carajo con ellos, solo quiero ser uno más de ellos, uno más de un grupo, tener amigos, salir por ahí demás...
Pero eso ya veo que es imposible, la soledad es la única que desde los trece años no me ha abandonado nunca, y será así siempre.


http://www.youtube.com/watch?v=oFkSMHle8-M

domingo, 15 de agosto de 2010




Nuestros cuerpos se acercaron pausadamente, atraídos por un impulso natural, animal, y nuestros ojos se miraban fijamente, tus hermosos ojos castaños, desprendían un brillo mágico. Nuestros labios se encontraron en el aire, y se fundieron en un beso húmedo y calido. Nuestras manos buscaron donde agarrarse, para no perder el tesoro que acababan de hallar. Me empujaste sobre la cama, o mas bien te dejaste caer en ella sobre mi.
Con cada beso me arrancaban el alma a pedazos sin darte de cuenta, y me envolvías más y más en aquel torrente de pasión.
Mientras me mordías el labio inferior, me sacaste la camiseta sin apenas darme de cuenta…Tu lengua y la mía se encontraron para descubrir un vergel de sensaciones mientras te ibas quitando la camisa y embrujándome con cada nueva sensación que me enseñabas…
Descubrí que por primera vez, despeinarse era bueno, el resultado de una gran sensación. Debía de tener unos pelos salvajes, al igual que tu, pero resultaban atractivos, dado el momento…
Tus labios buscaron en mi cuello el botón para desinhibirme de la razón y el autocontrol, que rápidamente encontraron en el, haciéndome tomar a mi el mando de la situación. Te cogí por las muñecas y las eche hacia atrás, tras tu cabeza, mientras mis labios descendían por tu pecho sin control. Tu hermoso sujetador blanco ocultaba tu modesto tesoro por poco tiempo….
Recostada sobre la cama mirabas al cielo, mientras mis labios descendían más y más hasta llegar a tu cintura y encontrarse con la barrera de tu cinturón y tus vaqueros azules, los cuales fueron a hacer compañía a tu sujetador y el resto de la ropa esparcida por la habitación.
Las tornas se volvieron a cambiar, y el control volvió a tu disposición.
Tu cara angelical, ocultaba en tu ser un puma salvaje sin control, que se hizo dueño de mis pantalones, y por el aire los perdió…
Con un hambre insaciable comenzaste a morderme el lóbulo de la oreja, haciéndome perder cada vez más el poco control que a ratos me invadía.
A pesar de no llevar nada mas que mis boxes negros, me sentía como si estuviera totalmente abrigado, y el calor que me embargaba era inmenso y se acrecentaba a medida que tus labios y tus manos jugueteaban con picardía por mi cuerpo, y mis labios y manos los imitaban, buscando juntos cada botón para desnudar tu ser completamente y encontrar cada válvula que contuviera esos gemidos celestiales que a ratos se te escapaban modestamente…
Como el más gentil y sensual tango, volví a tomar el control, dispuesto a hacerte sentir lo que nadie podría hacer…
Observándote un solo momento en tu inmensidad, mi sangre se agolpaba en una sola zona de mi cuerpo… Tu tez morena y tus ojos caoba me avivaban una llama cada vez más fogosa, mientras con mis ojos recorría tu cuerpo, y descubría a la diosa que reposaba en aquella cama, semi-desnuda, algo que intentaría remediar, haciendo desapareces esas hermosas y adorables bragas blancas de algodón, que desentonaban y deseaban internamente ir con el resto de las prendas que alfombraban el cuarto, que se había convertido en un pedazo de paraíso, con temperaturas del infierno…

viernes, 13 de agosto de 2010

Al escondite:


Anoche te esperé; quedamos al anochecer, y ya pasaban de las diez. El lugar fue aquél, en el que aquella mágica vez, nos encontramos.
Mis ojos recorrieron el cielo, en la procura de tu cuerpo, pero no hallaron más que un vacío eterno.
Los celos me corrompieron, anidando en mi corazón, embargándome de malestar, y en mi mente miles de imágenes se forjaron, con una sola pregunta:
“¿Te fuiste con otr@?” y me dejaste solo, bajo el inmenso cielo, en medio de la profunda oscuridad, en la que una y mil veces, nuestros ojos y cuerpos se encontraron.
Una fantástica amiga me advirtió que te gustaba jugar a las escondidas, y así parecía ser.
No sabía que hacer, si esperarte como un iluso, o irme. Normalmente sólo te gustaba hacerte derogar unos minutos, pero ya pasaban de las dos horas…
En ti busque la inspiración que hallé en otro lugar. Me dejaste sólo, en la oscuridad de la noche, esperándote como un tonto, buscando tu sonrisa en el cielo, más gracias a tu desplante, de otra fuente bebo.

PD: Gracias a Érica, sin darse cuenta, me ayudo mucho, sin ella, no habia escrito nada en toda la noche, aunque no se lo crea, ella sustituyo a la Luna xP
Gracias por esas palabras, que iniciaron toda la maquinaria ^^

Mi pasión:


Ese néctar afrodisíaco, bañaba mis labios y saciaba mi ser. Dulce néctar de pasión. No conocías la trampa de mi amor. Te entregaste a mi sin protección, totalmente desnudaste tu ser ante mi, y me ofreciste inconscientemente lo que yo buscaba, ello fue tu perdición.
Tu obtuviste lo que buscabas, el trato fue justo. Tu pediste placer, rozar el cielo con tus dedos, y yo te lo di, el un torrente de pasión. Mi premio fue saciar mi sed en tu ser. Puede parecerte macabro; mientras tu llama se va apagando, una llama que tanto calentó en esta noche, te lo he de confesar; fuiste como el vino, la mejor cosecha que he probado, un rioja exquisito, como los de antaño, dulce y afrutado, pero con cuerpo y carácter.
¿Sádico? ¿Animal? ¿Cómo puede pensar eso humilde lector?
No buscareis que me disculpe, espero
¿Qué queréis? Cada uno tiene sus pasiones, y la mía fue su sangre…

Más allá de la muerte:


Ya entraba la noche, y el frió estremecía mis manos desnudas. En las penumbrosas calles, apenas había vida, sólo un vagabundo, recostado sobre un banco, soñando con una vida sin penurias, y un perro rebuscando su alimento en los desperdicios de otros.
Aquella zona del pueblo no era muy frecuentada a tan altas horas, por los temores que emanaban de ella, al igual que el respeto.
Bajo mi abrigo, llevaba el pico y el martillo, dispuestos para trabajar. Abrí la verja metálica de rejas, y un fatídico chirrido estridente, me sobresalto momentáneamente, pensando que aquel maldito grito metálico podría haber atraído la fatídica atención de algún tercero, más ello no corrió.
Penetre dentro del recinto, cerrando la verja tras de mi, y paseé por el camino adoquinado y frió.
La casi total oscuridad reinaba sin tregua, como intentando evitar mi encuentro aquella noche, más en mi mente conocía el camino exacto para poder hacerlo incluso a ciegas, y así encontrar lo que buscaba aquella noche, lo que anhelaba y allí reposaba.
A mi lado iban quedando atrás viejas voces mudas, de otros mundos, que gritaban en la oscuridad, impulsadas por el sacrilegio que a sus ojos esa noche allí se cometería.
Ante mis ojos, allí se perfilo de pétreo mármol, la cárcel de mi deseo, la ultima barrera entre yo y mi anhelo…
Al entrar en la cárcel de mi deseo, allí estaba ella, reposando hermosamente, dormida como un ángel. Su tez blanca y pura como la nieve estaba helada como el mármol que nos rodeaba, y sus gélidos ojos celestes me miraron como si largo tiempo me hicieran aguardado en la oscuridad, sin encontrarme.
No hizo falta intercambiar palabras. Ambos estábamos buscando lo mismo; paz, descanso….
Una vez me dijo: “Tuya más allá de la Muerte” y así fue.
¿Qué quieres?
El Amor es así, para siempre….

Irrempazable:


Hai xa sete anos que tiven que despedirme dela, para poder estar hoxe eiqui…Ainda recordo todas esas noites nas que na azotea, na mais absoluta intimidade, os meus dedos percorrian o seu corpo, sacando os seus mais intimos sons, as suas mais doces notes; que so alguen con certos coñecementos poderia conseguir.
Pensando no seur corpo, entrame a melancolia, que a sua ausencia deixou no meu corazón. As suas sentís curvas e o seu suabe tacto ainda estan frescos na miña mente. Cada noite os memoro coma se esas sensacions, as sentise outra vez.
Cantas noites pasei e paso en vela, soñando con telo entre os meus brazos; con volver a sentir o que a sua compaña me facia sentir, o sei tacto, a sua melodía….

E es que cando un violin se perde, e irreparable, pois é a alma do violinista…

jueves, 12 de agosto de 2010

Deja de verme como un amigo ya, un tonto y estupido más...


Sé que le gustas a demasiados y que te atraen cantidad, pero ninguno te ama como yo. Yo te entregaría mi corazón sin dudarlo con todo mi amor.
Sé que no soy perfecto, es más, tengo muchos defectos, pero te demostrare junto a ti hacerme el mejor. Sé que no piensas en mi como tal, pero si pudiera hacer realidad todos tus sueños, sin duda por ellos mi vida daría sin pensar.
Si pudiera despejar el cielo de tu corazón y descubrir en el el Sol, te darias cuenta d eque en el estoy yo quemandome por tu amor. Si pudiera cojer cada una de las estrellas y depositarlas en tus manos, para tan solo robarte una calida sonrrisa; ahora mismo dimelo, y me lanzo a cojerlas.
Y si me pides dirigirme al Sol como muestra de mi amor, con alas de cera, yo mismo me bañare de alcohol para demostrarte mi amor superior, por que tu eres la dueña incondicional de este desdichado corazón, que solo atiende a tu voz.
Deja de verme como un amigo, o algo incluso inferior, ya, un tonto y estupido más. Abreme las puertas de tu corazón y dejame ser por ti el mejor.

¿Por qué...?


¿Por qué...? si sabes qui mi corazón es tuyo, ¿por que lo haces? ¿Por qué juegas con mis sentimientos?
Basta de darme esperanza alguna, plantame las cartas a la cara. Entiendes; me haces mal, date cuenta que me haces daño.
Pero no puedo evitar ese gran problema; que siempre que te veo, ya sea en persona o no, me cohíbo, me intimidas con tu mirada. Trato de evitar mirarte a esos hermosos ojos, trato de mirarte distante, pero siempre mis ojos delatan ese sentimiento que se muestra ante ti, que creze en mi pecho, y al subir por mi pecho me oprime los pulmones y me asfixia. Miro tus labios, tu sonrisa, y el estomafo me da un vuelco; es algo estraño de explicar; que solo cuando estoy contigo lo siento. He tratado de hablarte mil veces, lo juro, pero no he podido, mis palabras se van, me quedo sin aliento, sin sentido... Y creo que es por qué aun no he podido encontrar el momento ni el lugar para decirte lo que realmente siento.
¿Estaré loco? Pienso en ti; dia y noche, me desvelo pensando en ¿que puedo hacer?, ¿que he de hacer? ... Pero no encuentro las respuestas. Sólo te pido una vez más que no juegues conmigo, por qué sabes que soy debil, tonto y fragil ante ti...

Mi jaula


Encerrado entre estas tres paredes me desespero; mi tristeza me vuelve a ganar, y me prohibe disfrutar de un suspiro, para muchos insignificante, y para mi tan gratificante que...de una sonrisa radiante y para otros instranscendente.
Intento gritas y desahogarme de mis ataduras, pero mi voz se asfixia. Me acerco a un precipício, e intento saltar, más mi cobardia me echa atrás.
Doy vueltas entre estas tres paredes, que tanto me gustaria destruir y ser libre. Escribo y digo cosas que solo yo comprendo. Mis pies me llevan hacia una dirección, hacia la puerta de tu corazón.
Pues mi corazón es como el metal que el tuyo de imán atrae. Ante su puerta lloro y echo a correr en otra dirección. No tengo agallas para llamar a la puerta y decir "te amo", por miedo a tu risa, por miedo a tu reacción. Como gato vagabundo sigo dando vueltas entre estas tres paredes, como una nube, volatil y sin poder, en esta jaula, que unos llaman mundo y otros vida...

Juego de Azar....


¿El Amor?
Es un juego de azar, y el enamorado un ludópata sin apenas dinero para apostar, y con una mala mano de cartas, Siempre desconfiado y esquivo, cobarde y tazaño. Nunca arriesga por temor, y por no arriesgar, pierde mesa tras mesa. Se desconcentra de su jugada, con una simple mirada, un susurro o una sospecha que otro marque con su farol, y a pesar de amar, idolatrar y adorar el premio que su corazón le a impuesto, no tiene agallas de arriesgarlo todo, por eso; siempre pierde.
Yo ya e perdido muchas manos, y estoy arto, voy a marcarme un ultimo farol y jugar mi ultima mano, hacer lo mismo, perder la partida del Amor, no es grato, y da dolor...

Sucumbí....


Te sentí cerca, tu ser se me iba iba acercando, paso a paso, centímetro a centímetro... Y su aliento cada vez más cerca, me arrinconaba más y más; no solo contra la pared, si no contra los impulsos del traidor que llevo en el pecho, y solo bombeaba sangre a una parte de mi cuerpo. Su cuello se iba torciendo levemente, y mis ojos recorrian en una sensual pasada, desde sus dulces labios a sus ojos marinos. No sé porque no escapé; pero presa de su embrejo me quede, y sus labios rozaron los mios...Unas milesimas de segundo que desnudaron mi alma, y mi ser, despogandome de la poca razon que me podía quedar...sentí en mi interior removerse algo inexpresable, algo inefable, abrirseme las puertas del Paraiso y derretirme como un helado de fresa al torrido sol de agosto... No sé por qu´q lo hice, no sé por qué caí en su juego, por qué sicumbí ante ti. Pero una fuerza descontrolada nos hizo fundirnos. Yo por amor...
Y tu por exceso de alcohol...
Desde aquel instante, eres mi pecado y mi droga...

miércoles, 11 de agosto de 2010

Ayer volví a soñar con ella...


Es ironico jaja
Perdí la cosciencia, como resultado de una Cefalea en Racimo, y a pesar de ello, cuando desperte, fue como si fuera de un sueño maravilloso. Soñé con ella, con una de las veces que la ví... Nunca podré olvidar aquella imagen. parecia una princesa, no solo lo parecia para ser exactos. Ese día, me inspiré. En ese momento mi mente comenzo a generar un argumento para una obra de teatro, un argumento explendidamente Bohemio, increible y lo peor de todo, realista...
En esas milesimas de segundo en las cuales mi mente forgó y estructuro toda la historia, el titulo surgió de mis labios como si estuviera escrito en mi corazón: "La mujer del vestido negro y el lazo rojo"

miércoles, 4 de agosto de 2010

Sigues en mi alma Maria, dejaste huella, y nunca te olvidaré

Por ti: http://www.youtube.com/watch?v=33IUdO4zllo&feature=related
Hoy hace ya… puede que 4 años?? 1457 días?? Buff!! Toda una vida. Te echo de menos, y nunca te olvidaré…Eres de las personas que más amo y he amado, y eso nunca cambiara.
Tu sonrisa mil veces me ha ayudado…y tus palabras me han dado un ciento de ánimos. Sin darte cuenta me diste y das más de lo que nunca te podré dar yo a ti… Me enseñases a vivir la locura, la alegría, la dicha, la felicidad….
En poco tiempo me robaste al traidor de mi pecho, y lo domesticaste con tu sonrisa… Y en menos tiempo te convertiste en mi musa, en la persona que más quería por encima de todo. Algo superior al Amor, el cual es mi religión.
Los Bohemios, tenemos una palabra para definir a la gente que como tu, se nos lleva el alma…Bueno, una palabra que se acerca bastante a la realidad, pero aun así no acierta, esa palabra es Ángel. Eso eres tú, un Ángel. Un ángel que se cruzó en mi vida, y me elevo a donde no podía imaginar. Nos conocimos de la forma más trivial jajaja…
Podría utilizar miles de gigas para hablar de ti, de lo mucho que te quiero y te querré. Sabes que soy más pragmático xD Y lo inefable, es inefable para todo el mundo… Hoy seria tu cumple jajaja Y yo sin regalo, aunque no te lo podría dar jejeje
Te debo y te deberé mucho, si Lucy tiene razón, gracias por dejarme ese nuevo Angel en mi vida, no te fallaré.
Para ti: http://www.youtube.com/watch?v=0bOrDoM0gHk